2019 yılında Azerbayan’ın nüfusu 85.651 kişi veya %0,9 oranında artarak 1 Ocak 2020 tarihine 10.067.108 kişiye ulaşmıştır. Nüfusun %52,8’i şehirlerde, %47,2’si köylerde yaşamakta olup, %9,9’u erkek, %50,1’i ise kadınlardan oluşmaktadır.

Ülke genelinde 1 km2 alana düşen kişi sayısı 116 olmuş, bu gösterge Bakü (1072 kişi), Lenkeran (156 kişi), Abşeron (155 kişi) bölgelerinde ülke genelinden yüksek olmuştur.

Azerbaycan diasporası 42 ülkede bulunur ve Alman kültür toplumu “Karelhaus”, Slav Kültür Merkezi, Azerbaycan-İsrail Topluluğu, Kürt Kültür Merkezi, Uluslararası Talış Derneği, Lezgi Ulusal Merkezi, Azerbaycan-Tatar topluluğu, Kırım Tatarları topluluğu da dahil olmak üzere Azerbaycan içinde etnik azınlıklar için birçok merkez bulunmaktadır.

2009 nüfus sayımına göre, ülkenin nüfusunun %91.60 Azerbaycanlılar, %2.02 Lezgiler, %1.35 Ermeni (hemen hemen tüm Ermeniler ayrılıkçı Dağlık Karabağ bölgesinde yaşıyor), %1.34 Rus, %1.26 Talış, %0.56 Avar, %0.43 Türk, %0.29 Tatar, %0.28 Tat, %0.24 Ukraynalı, %0.14 Sahurlar, %0.11 Gürcü, %0.10 Yahudi, %0.07 Kürt ve %0.21’nu diğer azınlıklar oluşturmaktadır.

Azerbaycan’da toplam olarak 77 şehir, 64 daha küçük rayon düzeyi şehirler ve bir özel statülü şehir bulunmaktadır. Bunları 257 şehir tipi yerleşim ve 4620 adet köy tarafından takip edilmektedir.

Azerbaycan’ın resmi dili Azerice olup nüfusun %92’sinin ana dilidir. Azerice Türk dil ailesi’nin Oğuz grubu içerisindedir ve Türkçe, Kaşkayca ve Türkmence ile yakından ilgilidir. Buna karşın Türk Dil Devrimi gibi bir devrim Azerbaycan’da yaşanmadığı İçin Türkçeye oranla daha fazla Arapça-Farsça sözcük içermektedir.

Nüfusun yaklaşık %97’si Müslümandır. Müslümanların %85’i Şii Müslümanlar ve %15’i Sünni Müslümanlardan oluşur ve Azerbaycan Cumhuriyeti dünyanın en yüksek ikinci Şii nüfusu yüzdesine sahiptir. Diğer inançlar ülkenin çeşitli etnik grupları tarafından uygulanmaktadır. Anayasa’nın 48. maddesi uyarınca, Azerbaycan laik bir devlettir ve dini özgürlük sağlamaktadır.

Azerilerin yüksek bir yüzdesi, özellikle bilimsel ve teknik konularda bir tür yükseköğrenim görmüştür. Sovyet döneminde okuryazarlık ve ortalama eğitim seviyeleri, standart alfabedeki iki değişikliğe rağmen, 1920’lerde Arap alfabesi’nden Latin alfabesi’ne ve 1930’larda Latin alfabesi’nden Kiril alfabesi’e geçilmiştir. 1992 yılında ise Latin alfabesine geri dönüldü.